گر آبت بر جگر بودی دل تو پس چه کاره ستی
|
|
تنت گر آن چنان بودی که گفتی دل نگاره ستی
|
وگر بر کار بودی دل درون کارگاه عشق
|
|
ملالت بر برون تو نمیگویی چه کاره ستی
|
غنیمت دار رمضان را چو عیدت روی ننمودهست
|
|
و عیدت گر کنارستی ز غم جان برکناره ستی
|
چو روشن گشتی از طاعت شدی تاریک از عصیان
|
|
دل بیچاره را میدان که او محتاج چاره ستی
|
وگر محتاج این طاعت نماندستی دل مسکین
|
|
ورای کفر و ایمان دل همیشه در نظاره ستی
|
تو گویی جان من لعل است مگر نبود بدین لعلی
|
|
ز تابشهای خورشیدش مبر گو سنگ خاره ستی
|
به گرد قلعه ظلمت نماندی سنگ یک پاره
|
|
اگر خود منجنیق صوم دایم سوی باره ستی
|
بزن این منجنیق صوم قلعه کفر و ظلمت بر
|
|
اگر بودی مسلمانی مذن بر مناره ستی
|
اگر از عید قربان سرافرازان بدانندی
|
|
نه هر پاره ز گاو نفس آویز قناره ستی
|
اگر سوز دل مسکین بدیدییی از این لقمه
|
|
ز بهر ساکنی سوزش شکم سوزی هماره ستی
|
در اول منزلت این عشق با این لوت ضدانند
|
|
اگر این عشق باره ستی چرا او لوت باره ستی
|
همه عالم خر و گاوان به عیش اندرخزیدندی
|
|
اگر عاشق بدی آن کس که دایم لوت خواره ستی
|
اگر دیدی تو ظلمتها ز قوتهای این لقمه
|
|
ز جور نفس تردامن گریبانهات پاره ستی
|
به تدریج ار کنی تو پی خر دجال از روزه
|
|
ببینی عیسی مریم که در میدان سواره ستی
|
اگر امر تصوموا را نگهداری به امر رب
|
|
به هر یا رب که میگویی تو لبیکت دوباره ستی
|