چو سرمست منی ای جان ز خیر و شر چه اندیشی
|
|
براق عشق جان داری ز مرگ خر چه اندیشی
|
چو من با تو چنین گرمم چه آه سرد میآری
|
|
چو بر بام فلک رفتی ز بحر و بر چه اندیشی
|
خوش آوازی من دیدی دواسازی من دیدی
|
|
رسن بازی من دیدی از این چنبر چه اندیشی
|
بر این صورت چه میچفسی ز بیمعنی چه میترسی
|
|
چو گوهر در بغل داری ز بدگوهر چه اندیشی
|
تویی گوهر ز دست تو که بجهد یا ز شست تو
|
|
همه مصرند مست تو ز کور و کر چه اندیشی
|
چو با دل یار غاری تو چراغ چار یاری تو
|
|
فقیر ذوالفقاری تو از آن خنجر چه اندیشی
|
چو مد و جر خود دیدی چو بال و پر خود دیدی
|
|
چو کر و فر خود دیدی ز هر بیفر چه اندیشی
|
بیا ای خاصه جانان پناه جان مهمانان
|
|
تویی سلطان سلطانان ز بوالفنجر چه اندیشی
|
خمش کن همچو ماهی شو در این دریای خوش دررو
|
|
چو در قعر چنین آبی از آن آذر چه اندیشی
|