| عارفی از منعمی کرد این سال: | کای تو را دل در پی مال و منال | |
| سعی تو، از بهر دنیای دنی | تا چه مقدار است؟ ای مرد غنی! | |
| گفت: بیرون است از حد شمار | کار من این است در لیل و نهار | |
| عارفش گفت: این که بهرش در تکی | حاصلت زان چیست؟ گفتا: اندکی | |
| آنچه مقصود است، ای روشن ضمیر! | برنیاید زان، مگر عشر عشیر | |
| گفت عارف: آن که هستی روز و شب | از پی تحصیل آن، در تاب و تب | |
| شغل آن را قبله‌ی خود ساختی | عمر خود را بر سر آن باختی | |
| آنچه او می‌خواستی، واصل نشد | مدعای تو از آن، حاصل نشد | |
| دار عقبی، کان ز دنیا برتر است | وز پی آن، سعی خواجه کمتر است | |
| چون شود حاصل تو را چیزی از آن؟ | من نگویم، خود بگو، ای نکته‌دان! |