خواجه اگر تو همچو ما بیخود و شوخ و مستی
|
|
طوق قمر شکستیی فوق فلک نشستیی
|
کی دم کس شنیدیی یا غم کس کشیدیی
|
|
یا زر و سیم چیدیی گر تو فناپرستیی
|
برجهیی به نیم شب با شه غیب خوش لقب
|
|
ساغر باده طرب بر سر غم شکستیی
|
ای تو مدد حیات را از جهت زکات را
|
|
طره دلربات را بر دل من ببستیی
|
عاشق مست از کجا شرم و شکست از کجا
|
|
شنگ و وقیح بودیی گر گرو الستییی
|
ور ز شراب دنگیی کی پی نام و ننگیی
|
|
ور تو چو من نهنگیی کی به درون شستیی
|
بازرسید مست ما داد قدح به دست ما
|
|
گر دهدی به دست تو شاد و فراخ دستیی
|
گر قدحش بدیدیی چون قدحش پریدیی
|
|
وز کف جام بخش او از کف خود برستییی
|
وز رخ یوسفانهاش عقل شدی ز خانهاش
|
|
بخت شدی مساعدش ساعد خود نخستیی
|
ور تو به گاه خاستی پس تو چه سست پاستی
|
|
ور تو چو تیر راستی از پر کژ بجستیی
|
خامش کن اگر تو را از خمشان خبر بدی
|
|
وقت کلام لاییی وقت سکوت هستیی
|