ای که لب تو چون شکر هان که قرابه نشکنی
|
|
وی که دل تو چون حجر هان که قرابه نشکنی
|
عشق درون سینه شد دل همه آبگینه شد
|
|
نرم درآ تو ای پسر هان که قرابه نشکنی
|
هر که اسیر سر بود دانک برون در بود
|
|
خاصه که او بود دوسر هان که قرابه نشکنی
|
آن صنم لطیف تو گر چه که شد حریف تو
|
|
دست به زلف او مبر هان که قرابه نشکنی
|
تا نکنی شناس او از دل خود قیاس او
|
|
او دگر است و تو دگر هان که قرابه نشکنی
|
چونک شوی تو مست او باده خوری ز دست او
|
|
آن نفسی است باخطر هان که قرابه نشکنی
|
مست درون سینهها بر سر آبگینهها
|
|
نیک سبک تو برگذر هان که قرابه نشکنی
|
حق چو نمود در بشر جمع شدند خیر و شر
|
|
خیره مشو در این خبر هان که قرابه نشکنی
|
یا تبریز شمس دین گر چه شدی تو همنشین
|
|
تا تو نلافی از هنر هان که قرابه نشکنی
|