آه خجسته ساعتی که صنما به من رسی
|
|
پاک و لطیف همچو جان صبحدمی به تن رسی
|
آن سر زلف سرکشت گفته مرا که شب خوشت
|
|
زین سفر چو آتشت کی تو بدین وطن رسی
|
کی بود آفتاب تو در دل چون حمل رسد
|
|
تا تو چو آب زندگی بر گل و بر سمن رسی
|
همچو حسن ز دست غم جرعه زهر میکشم
|
|
ای تریاق احمدی کی تو به بوالحسن رسی
|
گر چه غمت به خون من چابک و تیز میرود
|
|
هست امید جان که تو در غم دل شکن رسی
|
جمله تو باشی آن زمان دل شده باشد از میان
|
|
پاک شود بدن چو جان چون تو بدین بدن رسی
|
چرخ فروسکل تو خوش ننگ فلک دگر مکش
|
|
بوک به بوی طرهاش بر سر آن رسن رسی
|
زن ز زنی برون شود مرد میان خون شود
|
|
چون تو به حسن لم یزل بر سر مرد و زن رسی
|
حسن تو پای درنهد یوسف مصر سر نهد
|
|
مرده ز گور برجهد چون به سر کفن رسی
|
لطف خیال شمس دین از تبریز در کمین
|
|
طالب جان شوی چو دین تا به چه شکل و فن رسی
|