تو نه چنانی که منم من نه چنانم که تویی
|
|
تو نه بر آنی که منم من نه بر آنم که تویی
|
من همه در حکم توام تو همه در خون منی
|
|
گر مه و خورشید شوم من کم از آنم که تویی
|
با همه ای رشک پری چون سوی من برگذری
|
|
باش چنین تیز مران تا که بدانم که تویی
|
دوش گذشتی ز درم بوی نبردم ز تو من
|
|
کرد خبر گوش مرا جان و روانم که تویی
|
چون همه جان روید و دل همچو گیاه خاک درت
|
|
جان و دلی را چه محل ای دل و جانم که تویی
|
ای نظرت ناظر ما ای چو خرد حاضر ما
|
|
لیک مرا زهره کجا تا به جهانم که تویی
|
چون تو مرا گوش کشان بردی از آن جا که منم
|
|
بر سر آن منظرهها هم بنشانم که تویی
|
مستم و تو مست ز من سهو و خطا جست ز من
|
|
من نرسم لیک بدان هم تو رسانم که تویی
|
زین همه خاموش کنم صبر و صبر نوش کنم
|
|
عذر گناهی که کنون گفت زبانم که تویی
|