ای دل سرگشته شده در طلب یاوه روی
|
|
چند بگفتم که مده دل به کسی بیگروی
|
بر سر شطرنج بتی جامه کنی کیسه بری
|
|
با چو منی ساده دلی خیره سری خیره شوی
|
برد همه رخت مرا نیست مرا برگ کهی
|
|
آنک ز گنج زر او من نرسیدم به جوی
|
تا بخورد تا ببرد جان مرا عشق کهن
|
|
آن کهنی کو دهدم هر نفسی جان نوی
|
آن کهنی نوصفتی همچو خدا بیجهتی
|
|
خوش گهری خوش نظری خوش خبری خوش شنوی
|
خرمن گل گشت جهان از رخت ای سرو روان
|
|
دشمن تو جو دروی یار تو گندم دروی
|
جذب کن ای بادصفت آب وجود همه را
|
|
برکش خورشیدصفت شبنمهای رازگوی
|
ای تو چو خورشید ولی نی چو تفش داغ کنی
|
|
ای چو صبا بالطفی نی چو صبا خیره دوی
|
گر صفتی در دل من کژ شود آن را تو بکن
|
|
شاخ کژی را بکند صاحب بستان به خوی
|
گر چه شود خانه دین رخنه ز موش حسدی
|
|
موش کی باشد برمد از دم گربه به موی
|
سبز شود آب و گلی چون دهدش وصل دلی
|
|
دلبر و دل جمع شدند لیک نباشند دوی
|
پیشتر آ تا که نه من مانم این جا نه سخن
|
|
ظلمت هستی چه زند پیش صبوح چو تویی
|