چون درشوی در باغ دل مانند گل خوش بو شوی
|
|
چون برپری سوی فلک همچون ملک مه رو شوی
|
گر همچو روغن سوزدت خود روشنی کردی همه
|
|
سرخیل عشرتها شوی گر چه ز غم چون مو شوی
|
هم ملک و هم سلطان شوی هم خلد و هم رضوان شوی
|
|
هم کفر و هم ایمان شوی هم شیر و هم آهو شوی
|
از جای در بیجا روی وز خویشتن تنها روی
|
|
بیمرکب و بیپا روی چون آب اندر جو شوی
|
چون جان و دل یکتا شوی پیدای ناپیدا شوی
|
|
هم تلخ و هم حلوا شوی با طبع می همخو شوی
|
از طبع خشکی و تری همچون مسیحا برپری
|
|
گردابها را بردری راهی کنی یک سو شوی
|
شیرین کنی هر شور را حاضر کنی هر دور را
|
|
پرده نباشی نور را گر چون فلک نه تو شوی
|
شه باش دولت ساخته مه باش رفعت یافته
|
|
تا چند همچون فاخته جوینده و کوکو شوی
|
خالی کنی سر از هوس گردی تو زنده بینفس
|
|
یاهو نگویی زان سپس چون غرقه یاهو شوی
|
هر خانه را روزن شوی هر باغ را گلشن شوی
|
|
با من نباشی من شوی چون تو ز خود بیتو شوی
|
سر در زمین چندین مکش سر را برآور شاد کش
|
|
تا تازه و خندان و خوش چون شاخ شفتالو شوی
|
دیگر نخواهی روشنی از خویشتن گردی غنی
|
|
چون شاه مسکین پروری چون ماه ظلمت جو شوی
|
تو جان نخواهی جان دهی هر درد را درمان دهی
|
|
مرهم نجویی زخم را خود زخم را دارو شوی
|