من دوش دیدم سر دل اندر جمال دلبری
|
|
سنگین دلی لعلین لبی ایمان فزایی کافری
|
از جان و دل گوید کسی پیش چنان جانانهای
|
|
از سیم و زر گوید کسی پیش چنان سیمین بری
|
لقمه شدی جمله جهان گر عشق را بودی دهان
|
|
دربان شدی جان شهان گر عشق را بودی دری
|
من میشنیدم نام دل ای جان و دل از تو خجل
|
|
ای مانده اندر آب و گل از عشق دلدل چون خری
|
ای جان بیا گوهر بچین ای دل بیا خوبی ببین
|
|
المستغاث ای مسلمین زین آفتی شور و شری
|
تن خود کی باشد تا بود فرش سواران غمش
|
|
سر کیست تا او سر نهد پیش چنان شه سروری
|
نک نوبهار آمد کز او سرسبز گردد عالمی
|
|
چون یار من شیرین دمی چون لعل او حلواگری
|
هر دم به من گوید رخش داری چو من زیبارخی
|
|
هر دم بدو گوید دلم داری چو بنده چاکری
|
آمد بهار ای دوستان خیزید سوی بوستان
|
|
اما بهار من تویی من ننگرم در دیگری
|
اشکوفهها و میوهها دارند غنج و شیوهها
|
|
ما در گلستان رخت روییده چون نیلوفری
|
بلبل چو مطرب دف زنی برگ درختان کف زنی
|
|
هر غنچه گوید چون منی باشد خوشی کشی تری
|
آمد بهار مهربان سرسبز و خوش دامن کشان
|
|
تا باغ یابد زینتی تا مرغ یابد شهپری
|
تا خلق از او حیران شود تا یار من پنهان شود
|
|
تا جان ما را جان شود کوری هر کور و کری
|
آن جا که باشد شاه او بنده شود هر شاه خو
|
|
آن جا که باشد ناز او هر دل شود سامندری
|
مست و خرامان میرود در دل خیال یار من
|
|
ماهی شریفی بیحدی شاهی کریمی بافری
|