ای آن که بر اسب بقا از دیر فانی میروی
|
|
دانا و بینای رهی آن سو که دانی میروی
|
بیهمره جسم و عرض بیدام و دانه و بیغرض
|
|
از تلخکامی میرهی در کامرانی میروی
|
نی همچو عقل دانه چین نی همچو نفس پر ز کین
|
|
نی روح حیوان زمین تو جان جانی میروی
|
ای چون فلک دربافتهای همچو مه درتافته
|
|
از ره نشانی یافته در بینشانی میروی
|
ای غرقه سودای او ای بیخود از صهبای او
|
|
از مدرسه اسمای او اندر معانی میروی
|
ای خوی تو چون آب جو داده زمین را رنگ و بو
|
|
تا کس نپندارد که تو بیارمغانی میروی
|
کو سایه منصور حق تا فاش فرماید سبق
|
|
کز مستعینی میرهی در مستعانی میروی
|
شب کاروانها زین جهان بر میرود تا آسمان
|
|
تو خود به تنهایی خود صد کاروانی میروی
|
ای آفتاب آن جهان در ذرهای چونی نهان
|
|
وی پادشاه شه نشان در پاسبانی میروی
|
ای بس طلسمات عجب بستی برون از روز و شب
|
|
تا چشم پندارد که تو اندر مکانی میروی
|
ای لطف غیبی چند تو شکل بهاری میشوی
|
|
وی عدل مطلق چند تو اندر خزانی میروی
|
آخر برون آ زین صور چادر برون افکن ز سر
|
|
تا چند در رنگ بشر در گله بانی میروی
|
ای ظاهر و پنهان چو جان وی چاکر و سلطان چو جان
|
|
کی بینمت پنهان چو جان در بیزبانی میروی
|