| علم یابد زیب از فقر، ای پسر | نی ز باغ و راغ و اسب و گاو و خر | |
| مولوی را، هست دایم این گمان | کان بیابد زیب ز اسباب جهان | |
| نقص علم است، ای جناب مولوی | حشمت و مال و منال دنیوی | |
| قاقم و خز چند پوشی چون شهان؟ | مرغ و ماهی، چند سازی زیب خوان؟ | |
| خود بده انصاف، ای صاحب کمال | کی شود اینها میسر از حلال؟ | |
| ای علم افراشته، در راه دین | از چه شد مأکول و ملبوست چنین؟ | |
| چند مال شبهه ناک آری به کف؟ | تا که باشی نرم پوش و خوش علف | |
| عاقبت سازد تو را، از دین بری | این خودآرایی و این تن پروری | |
| لقمه کید از طریق مشتبه | خاک خور خاک و بر آن دندان منه | |
| کان تو را در راه دین مغبون کند | نور عرفان از دلت بیرون کند | |
| لقمه‌ی نانی که باشد شبهه ناک | در حریم کعبه، ابراهیم پاک | |
| گر، به دست خود فشاندی تخم آن | ور به گاو چرخ کردی شخم آن | |
| ور، مه نو در حصادش داس کرد | ور به سنگ کعبه‌اش، دست آس کرد | |
| ور به آب زمزمش کردی عجین | مریم آیین پیکری از حور عین | |
| ور بخواندی بر خمیرش بی‌عدد | فاتحه، با قل هوالله احد | |
| ور بود از شاخ طوبی آتشش | ور شدی روح‌الامین هیزم کشش | |
| ور تو برخوانی هزاران بسمله | بر سر آن لقمه‌ی پر ولوله | |
| عاقبت، خاصیتش ظاهر شود | نفس از آن لقمه تو را قاهر شود | |
| در ره طاعت، تو را بی‌جان کند | خانه‌ی دین تو را ویران کند | |
| درد دینت گر بود، ای مرد راه! | چاره‌ی خود کن، که دینت شد تباه |