باده بده ساقیا عشوه و بادم مده
|
|
وز غم فردا و دی هیچ به یادم مده
|
باده از آن خم مه پر کن و پیشم بنه
|
|
گر نگشایم گره هیچ گشادم مده
|
چون گذرد می ز سر گویم ای خوش پسر
|
|
باده نخواهم دگر مست فتادم مده
|
چاکر خنده توام کشته زنده توام
|
|
گر نه که بنده توام باده شادم مده
|
فتنه به شهر توام کشته قهر توام
|
|
گر نه که بهر توام هیچ مرادم مده
|
صدقه از آن لعل کان بخش بر این پرزیان
|
|
ور ز برای تو جان صدقه ندادم مده
|
از سر کین درگذر بوسه ده ای لب شکر
|
|
بر سر هر خاک سر گر ننهادم مده
|
هر که دوم بار زاد عشق بدو داد داد
|
|
صد ره از صدق و داد گر بنزادم مده
|
شمس حق نیک نام شد تبریزت مقام
|
|
گر نشکستم تمام هیچ تو دادم مده
|