ای صد هزار خرمنها را بسوخته
|
|
زین پس مدار خرمن ما را بسوخته
|
از عشق سنگ خارا بر آهنی زده
|
|
برقی بجسته ز آهن و خارا بسوخته
|
از سر قدم بساختم ای آفتاب حسن
|
|
هم سر به جوش آمده هم پا بسوخته
|
سرنای این دلم ز تو بنواخت پردهای
|
|
هم پردهاش دریده و سرنا بسوخته
|
در اصل زمهریر گر افتد ز آتشت
|
|
تا روز حشر بینی سرما بسوخته
|
از عالم نه جای ندا کرد عشق تو
|
|
هر جان که گوش داشته برجا بسوخته
|
ای لطف سوزشی که شرار جمال تو
|
|
جان را کشیده پیش و به عمدا بسوخته
|
آن روی سرخ را می احمر دمی بدید
|
|
صفرای عشق او می حمرا بسوخته
|
آن خد احمر ار بنمایی دمی دگر
|
|
سودای تو برآید و صفرا بسوخته
|
طبعی که لاف زلف مطرا همیزدی
|
|
از جعد طره تو مطرا بسوخته
|
در وا شدم به جستن تو جانب فلک
|
|
در وا نگشت ماندم دروا بسوخته
|
کی بینم از شعاع وصال تو آتشی
|
|
راه دراز هجر ز پهنا بسوخته
|
من چون سپند رقص کنان اندر او شده
|
|
شعر تر و قصیده غرا بسوخته
|
اندرفتاده برق به دکان عاشقان
|
|
بازار و نقد و ناقد و کالا بسوخته
|
زر گشته مس جسم ز اکسیر جان چنانک
|
|
ز اکسیر مسها را استا بسوخته
|
ایمان و ممنان همه حیران شده ز عشق
|
|
زنار پیر راهب ترسا بسوخته
|
برقی ز شمس دین و ز تبریز آمده
|
|
ابری که پرده گشت ز بالا بسوخته
|