بده آن باده جانی که چنانیم همه
|
|
که می از جام و سر از پای ندانیم همه
|
همه سرسبزتر از سوسن و از شاخ گلیم
|
|
روح مطلق شده و تابش جانیم همه
|
همه دربند هوااند و هوا بنده ماست
|
|
که برون رفته از این دور زمانیم همه
|
همچو سرنا بخروشیم به شکر لب یار
|
|
همه دکان بفروشیم که کانیم همه
|
تاب مشرق تن ما را مثل سایه بخورد
|
|
که به صورت مثل کون و مکانیم همه
|
زعفران رخ ما از حذر چشم بد است
|
|
ما حریف چمن و لاله ستانیم همه
|
مصحف آریم و به ساقی همه سوگند خوریم
|
|
که جز از دست و کفت مینستانیم همه
|
هر کی جان دارد از گلشن جان بوی برد
|
|
هر کی آن دارد دریافت که آنیم همه
|
دل ما چون دل مرغ است ز اندیشه برون
|
|
که سبک دل شده زان رطل گرانیم همه
|
ملکان تاج زر از عشق ره ما بدهند
|
|
که کمربخشتر از بخت جوانیم همه
|
جان ما را به صف اول پیکار طلب
|
|
ز آنک در پیش روی تیر و سنانیم همه
|
در پس پرده ظلمات بشر ننشینیم
|
|
ز آنک چون نور سحر پرده درانیم همه
|
شام بودیم ز خورشید جهان صبح شدیم
|
|
گرگ بودیم کنون شهره شبانیم همه
|
شمس تبریز چو بنمود رخ جان آرای
|
|
سوی او با دل و جان همچو روانیم همه
|