ای گشته دلت چو سنگ خاره | با خاره و سنگ چیست چاره | |
با خاره چه چاره شیشهها را | جز آنک شوند پاره پاره | |
زان میخندی چو صبح صادق | تا پیش تو جان دهد ستاره | |
تا عشق کنار خویش بگشاد | اندیشه گریخت بر کناره | |
چون صبر بدید آن هزیمت | او نیز بجست یک سواره | |
شد صبر و خرد بماند سودا | میگرید و میکند حراره | |
خلقی ز جدایی عصیرت | بر راه فتاده چون عصاره | |
هر چند شدهست خون جگرشان | چستند در این ره و چه کاره | |
بیگانه شدیم بهر این کار | با عقل و دل هزارکاره | |
العشق حقیقه الاماره | و الشعر طباله الاماره | |
احذر فامیرنا مغیر | کل سحر لدیه غاره | |
اترک هذا وصف فراقا | تنشق لهوله العباره | |
بگریخت امام ای مذن | خاموش فرورو از مناره |