| یک جام ز صد هزار جان به | برخیز و قماش ما گرو نه | |
| ما از خود خویش توبه کردیم | ما هیچ نمی‌رویم از این ده | |
| یک رنگ کند شراب ما را | تا هر دو یکی شود که و مه | |
| درویش ز خویشتن تهی شد | پر ده تو شراب فقر پر ده | |
| برخیز و به زه کن آن کمان را | ماییم کمان و باده چون زه | |
| برجای بماند عقل پرفعل | این است سزای پیر فربه | |
| ما غم نخوریم خود کی دیده‌ست | تو بار کشی و او کند عه | |
| بگریز ز غم به سوی شه رو | وز خانه عاریت برون جه |