هر روز فقیران را هم عید و هم آدینه | نی عید کهن گشته آدینه دیگینه | |
عیدانه بپوشیده همچون مه عید ای جان | از نور جمال خود نی خرقه پشمینه | |
ماننده عقل و دین بیرون و درون شیرین | نی سیر درآکنده اندر دل گوزینه | |
درپوش چنین خرقه میگرد در این حلقه | مانند دل روشن در پیشگه سینه | |
در جوی روان ای جان خاشاک کجا پاید | در جان و روان ای جان چون خانه کند کینه | |
در دیده قدس این دم شاخی است تر و تازه | در دیده حس این دم افسانه دیرینه |