امروز بت خندان میبخش کند خنده
|
|
عالم همه خندان شد بگذشت ز حد خنده
|
پیوسته حسد بودی پرغصه ولیک این دم
|
|
میجوشد و میروید از عین حسد خنده
|
در من بنگر ای جان تا هر دو سلف خندیم
|
|
کان خنده بیپایان آورد مدد خنده
|
بربسته و بررسته غرقند در این رسته
|
|
تا با همگان باشد از عین ابد خنده
|
تا چند نهان خندم پنهان نکنم زین پس
|
|
هر چند نهان دارم از من بجهد خنده
|
ور تو پنهان داری ناموس تو من دانم
|
|
کاندر سر هر مویت درجست دو صد خنده
|
هر ذره که میپوید بیخنده نمیروید
|
|
از نیست سوی هستی ما را کی کشد خنده
|
خنده پدر و مادر در چرخ درآوردت
|
|
بنمود به هر طورت الطاف احد خنده
|
آن دم که دهان خندد در خنده جان بنگر
|
|
کان خنده بیدندان در لب بنهد خنده
|