ز بردابرد عشق او چو بشنید این دل پاره
|
|
برآمد از وجود خویش و هر دو کون یک باره
|
به بحر نیستی درشد همه هستی محقر شد
|
|
به ناگه شعلهای برشد شگرف از جان خون خواره
|
کجا اسراربین آمد دمی کز کبر و کین آمد
|
|
حیاتی کز زمین آمد بود در بحر بیچاره
|
الا ای جان انسانی چو از اقلیم نقصانی
|
|
به شب هنگام ظلمانی چو اختر باش سیاره
|
چو از مردان مدد یابی یکی عیش ابد یابی
|
|
سپاه بیعدد یابی به قهر نفس اماره
|
چو هستی را همیروبی سر هر نفس میکوبی
|
|
بدید آید یکی خوبی نه رو باشد نه رخساره
|
چه باشد صد قمر آن جا شود هر خاک زر آن جا
|
|
به غیر دل مبر آن جا که آن جا هست دل پاره
|
زهی دربخش دریایی برای جان بینایی
|
|
شمار ریگ هر جایی ز عشقش هست آواره
|
خوشا مشکا که میبیزی به راه شمس تبریزی
|
|
زهی باده که میریزی برای جان میخواره
|