الیوم من الوصل نسیم و سعود
|
|
الیوم اری الحب علی العهد فعودوا
|
رفتهست رقیب و بر آن یار نبود او
|
|
بیزحمت دشمن دم عشاق شنود او
|
یا قلب ابشرک به وصل و رحیق
|
|
ما فاتک من دهرک الیوم یعود
|
شکر است عدو رفته و ما همدم جامیم
|
|
ما سرخ و سپید از طرب و کور و کبود او
|
یا حب حنا نیک تجلیت بوصل
|
|
الروح فدا روحک بالروح تجود
|
ما را که برای دل حساد جفا گفت
|
|
امروز چو خلوت شد ما را بستود او
|
هذا قمر قد غلب الشمس بنور
|
|
من طالعه الیوم علی الشمس یسود
|
امروز نقاب از رخ خود ماه برانداخت
|
|
بر طلعت خورشید و مه و زهره فزود او
|
ما اکثر ما قد خفض العیش به هجر
|
|
للعیش من الیوم نهوض و صعود
|
پیوسته ز خورشید ستاند مه نو نور
|
|
این مه که به خورشید دهد نور چه بود او
|
یا قلب تمتع و طب ان شکورا
|
|
الحب شفیق لک و الله ودود
|
این دم سپه عشق چه خوش دست گشادند
|
|
چون یک گره از طره پربند گشود او
|
الحب الی المجلس والله سقانا
|
|
و السکر من القهوه کالدهر ولود
|
آن غم که ز عشاق بسی گرد برآورد
|
|
بیرون ز در است این دم و از بام فرود او
|
الیوم من العیش لقاء و شفا
|
|
الیوم من السکر رکوع و سجود
|
آن ساغر لاغرشده را داروی دل ده
|
|
دیر است که محروم شد از ذوق وجود او
|
یا قوم الی العشق انیبوا و اجیبوا
|
|
لما کتب الله علی العشق خلود
|
امروز صلا میزند این خفته دلان را
|
|
آن عشق سماوی که نخفت و نغنود او
|
العشق من الکون حیات و لباب
|
|
و العیش سوی العشق قشور و جلود
|
هر دوست که از عشق به دنیات کشاند
|
|
خود دشمن تو او است یقین دان و حسود او
|
لا تنطق فی العشق و یکفیک انین
|
|
فالمخلص للعاشق صبر و جحود
|
بس کن تو مگو هیچ که تا اشک بگوید
|
|
دل خود چو بسوزد بدهد بوی چو عود او
|