قلم از عشق بشکند چو نویسد نشان تو
|
|
خردم راه گم کند ز فراق گران تو
|
کی بود همنشین تو کی بیابد گزین تو
|
|
کی رهد از کمین تو کی کشد خود کمان تو
|
رخم از عشق همچو زر ز تو بر من هزار اثر
|
|
صنما سوی من نگر که چنانم به جان تو
|
چو خلیل اندر آتشم ز تف آتشت خوشم
|
|
نه از آنم که سر کشم ز غم بیامان تو
|
بگشا کار مشکلم تو دلم ده که بیدلم
|
|
مکن ای دوست منزلم بجز از گلستان تو
|
کی بیاید به کوی تو صنما جز به بوی تو
|
|
سبب جست و جوی تو چه بود گلفشان تو
|
ملک و مردم و پری ملک و شاه و لشکری
|
|
فلک و مهر و مشتری خجل از آستان تو
|
چو تو سیمرغ روح را بکشانی در ابتلا
|
|
چو مگس دوغ درفتد به گه امتحان تو
|
ز اشارات عالیت ز بشارات شافیت
|
|
ملکی گشته هر گدا به دم ترجمان تو
|
همه خلقان چو مورکان به سوی خرمنت دوان
|
|
همه عالم نوالهای ز عطاهای خوان تو
|
به نواله قناعتی نکند جان آن فتی
|
|
که طمع دارد از قضا که شود میهمان تو
|
چه دواها که میکند پی هر رنج گنج تو
|
|
چه نواها که میدهد به مکان لامکان تو
|
طمع تن نوال تو طمع دل جمال تو
|
|
نظر تن بنان تو هوس دل بنان تو
|
جهت مصلحت بود نه بخیلی و مدخلی
|
|
به سوی بام آسمان پنهان نردبان تو
|
به امینان و نیکوان بنمودی تو نردبان
|
|
که روان است کاروان به سوی آسمان تو
|
خمش ای دل دگر مگو دگر اسرار او مجو
|
|
که ندانی نهان آن که بداند نهان تو
|
تو از این شهره نیشکر مطلب مغز اندرون
|
|
که خود از قشر نیشکر شکرین شد لبان تو
|
شه تبریز شمس دین که به هر لحظه آفرین
|
|
برساد از جناب حق به مه خوش قران تو
|