بنشسته به گوشهای دو سه مست ترانه گو
|
|
ز دل و جان لطیفتر شده مهمان عنده
|
ز طرب چون حشر شود سرشان مستتر شود
|
|
فتد از جنگ و عربده سر مستان میان کو
|
ز اشارات روحشان ز صباح و صبوحشان
|
|
عسل و می روان شود به چپ و راست جوی جو
|
نفسیشان معانقه نفسیشان معاشقه
|
|
نفسی سجده طرب نفسی جنگ و گفت و گو
|
نفسی یار قندلب شکرین شکرنسب
|
|
به چنین حال بوالعجب تو از ایشان ادب مجو
|
به خدا خوب ساقیی که وفادار و باقیی
|
|
به حلیمی گناه جو به طبیعت نشاط خو
|
قدحی دو ز دست خود بده ای جان به مست خود
|
|
هله تا راز آسمان شنوی جمله مو به مو
|
تو بر او ریز جام می که حجاب وی است وی
|
|
هله تا از سعادتت برهد اوی او ز او
|
چو خرد غرق باده شد در دولت گشاده شد
|
|
سر هر کیسه کرم بگشاید که انفقوا
|
بهل آن پوست مغز بین صنم خوب نغز بین
|
|
هله بردار ابر را ز رخ ماه تو به تو
|
پس از این جمله آبها نرود جز بجوی ما
|
|
من سرمست میکشم ز فراتش سبو سبو
|
من و دلدار نازنین خوش و سرمست همچنین
|
|
به گلستان جان روان ز گلستان رنگ و بو
|
نظری کن به چشم او به جمال و کرشم او
|
|
نظری کن به خال او به حق صحبت ای عمو
|
تو اگر در فرح نهای که حریف قدح نهای
|
|
چه برد طفل از لبش چو بود مست لبلبو
|
چو شدی محرم فلک سبک ای یار بانمک
|
|
بنگر ذره ذره را زده زیر بغل کدو
|
چو تف آفتاب زد ره ذرات بیعدد
|
|
بشکافید پرده شان نپذیرد دگر رفو
|
به لبانت ز دست شد سر او باز مست شد
|
|
زند او باز این زمان چو کبوتر بقوبقو
|
تو بخسپی و عشق و دل گذران بی ز غش و غل
|
|
ز ره خواب بر فلک خوش و سرمست دو به دو
|
بخورند از نخیل جان که ندیدهست انس و جان
|
|
رطب و تمر نادری که نگنجد در این گلو
|
که ابیت بمهجتی شرفا عند سیدی
|
|
ز طعام و شراب حق بخورم اندر آن غلو
|
هله امشب به خانه رو که دل مست شد گرو
|
|
چو شود روز خوش بیا شنو این را تمام تو
|
تو بگو باقی غزل که کند در همه عمل
|
|
که تویی عشق و عشق را نبود هیچ کس عدو
|
تو بگو کب کوثری خوش و نوش و معطری
|
|
همه را سبز کن طری و ز پژمردگی بشو
|