جسم و جان با خود نخواهم خانه خمار کو
|
|
لایق این کفر نادر در جهان زنار کو
|
هر زمان چون مست گردد از نسیم خمر جان
|
|
تا در خمخانه میتازد ولیکن بار کو
|
سوی بیگوشی سماع چنگ میآید ولیک
|
|
چنگ جانان است آن را چوب یا اوتار کو
|
چونک او بیتن شود پس خلعت جان آورند
|
|
کاندر او دستان حایک یا که پود و تار کو
|
کبر عاشق بوی کن کان خود به معنی خاکیی است
|
|
در چنان دریا تکبر یا که ننگ و عار کو
|
چون مشامت برگشاید آیدت از غار عشق
|
|
طرفه بویی پس دوی هر سو که آخر غار کو
|
رنگ بیرنگی است از رخسار عاشق آن صفا
|
|
آن وفا و آن صفا و لطف خوش رخسار کو
|
آمدت مژده ز عمر سرمدی پس حمد کو
|
|
کاندر آن عمرت غم امسال و یاد پار کو
|
صحبت ابرار و هم اشرار کان جا زحمت است
|
|
در حریم سایه آن مهتر اخیار کو
|
شمس حق و دین خداوند صفاهای ابد
|
|
در شعاع آفتابش ذره هشیار کو
|