ای سنایی عاشقان را درد باید درد کو | بار جور نیکوان را مرد باید مرد کو | |
بار جور نیکوان از دی و فردا برتر است | وانما جان کسی از دی و فردا فرد کو | |
ور خیال آید تو را کز دی و فردا برتری | برتری را کار و بار و ملک و بردابرد کو | |
در میان هفت دریا دامن تو خشک کو | در میان هفت دوزخ عنصر تو سرد کو | |
این نداری خود ولیکن گر تو این را طالبی | آه سرد و اشک گرم و چهرههای زرد کو | |
هر نفس بوی دل آید از صراط المستقیم | تا نگویی عشق ره رو را که راه آورد کو | |
گرد از آن دریا برآمد گرد جسم اولیاست | تا نگویی قوم موسی را در این یم گرد کو |