خوش خرامان میروی ای جان جان بیمن مرو
|
|
ای حیات دوستان در بوستان بیمن مرو
|
ای فلک بیمن مگرد و ای قمر بیمن متاب
|
|
ای زمین بیمن مروی و ای زمان بیمن مرو
|
این جهان با تو خوش است و آن جهان با تو خوش است
|
|
این جهان بیمن مباش و آن جهان بیمن مرو
|
ای عیان بیمن مدان و ای زبان بیمن مخوان
|
|
ای نظر بیمن مبین و ای روان بیمن مرو
|
شب ز نور ماه روی خویش را بیند سپید
|
|
من شبم تو ماه من بر آسمان بیمن مرو
|
خار ایمن گشت ز آتش در پناه لطف گل
|
|
تو گلی من خار تو در گلستان بیمن مرو
|
در خم چوگانت میتازم چو چشمت با من است
|
|
همچنین در من نگر بیمن مران بیمن مرو
|
چون حریف شاه باشی ای طرب بیمن منوش
|
|
چون به بام شه روی ای پاسبان بیمن مرو
|
وای آن کس کو در این ره بینشان تو رود
|
|
چو نشان من تویی ای بینشان بیمن مرو
|
وای آن کو اندر این ره میرود بیدانشی
|
|
دانش راهم تویی ای راه دان بیمن مرو
|
دیگرانت عشق میخوانند و من سلطان عشق
|
|
ای تو بالاتر ز وهم این و آن بیمن مرو
|