| گشته‌ست طپان جانم ای جان و جهان برگو | هین سلسله درجنبان ای ساقی جان برگو | |
| سلطان خوشان آمد و آن شاه نشان آمد | تا چند کشی گوشم ای گوش کشان برگو | |
| سری است سمندر را ز آتش بنمی سوزد | جانی است قلندر را نادرتر از آن برگو | |
| بنگر حشر مستان از دست بنه دستان | با رطل گران پیش آ با ضرب گران برگو | |
| زان غمزه چون تیرش و ابروی کمان گیرش | اسرار سلحشوری با تیر و کمان برگو | |
| برگو هله جان برگو پیش همگان برگو | و آن نکته که می‌دانی با او پنهان برگو | |
| از جام رحیق او مست است عشیق او | پیغام عقیق او ای گوهر کان برگو | |
| من بی‌زبر و زیرم در پنجه آن شیرم | ز احوال جهان سیرم ز احوال فلان برگو | |
| زیر است نوای غم و اندرخور شادی بم | یک لحظه چنین برگو یک لحظه چنان برگو | |
| خورشید معینت شد اقبال قرینت شد | مقصود یقینت شد بی‌شک و گمان برگو | |
| چون بگذری ای عارف زین آب و گل ناشف | زان سو مثل هاتف بی‌نام و نشان برگو | |
| در عالم جان جا کن در غیب تماشا کن | رویی به روان‌ها کن زین گرم روان برگو | |
| من بیخود و سرمستم اینک سر خم بستم | ای شاه زبردستم بی‌کام و دهان برگو |