دگرباره چو مه کردیم خرمن
|
|
خرامیدیم بر کوری دشمن
|
دگربار آفتاب اندر حمل شد
|
|
بخندانید عالم را چو گلشن
|
ز طنازی شکوفه لب گشادهست
|
|
به غمازی زبان گشتهست سوسن
|
چه اطلسها که پوشیدند در باغ
|
|
از آن خیاط بیمقراض و سوزن
|
طبق بر سر نهاده هر درختی
|
|
پر از حلوای بیدوشاب و روغن
|
دهل کردیم اشکم را دگربار
|
|
چو طبال ربیعی شد دهلزن
|
ز ره گشته ز باد آن روی آبی
|
|
که بود اندر زمستان همچو آهن
|
بهار نو مگر داوود وقت است
|
|
کز آن آهن ببافیدهست جوشن
|
ندا زد در عدم حق کای ریاحین
|
|
برون رفتند آن سردان ز مسکن
|
به سربالای هستی روی آرید
|
|
چو مرغان خلیلی از نشیمن
|
رسید آن لک لک عارف ز غربت
|
|
مسبح گرد او مرغان الکن
|
هزیمتیان که پنهان گشته بودند
|
|
برون کردند سر یک یک ز روزن
|
برون کردند سرها سبزپوشان
|
|
پر از طوق و جواهر گوش و گردن
|
سماع است و هزاران حور در باغ
|
|
همیکوبند پا بر گور بهمن
|
هلا ای بید گوش و سر بجنبان
|
|
اگر داری چو نرگس چشم روشن
|
همیگویم سخن را ترک من کن
|
|
ستیزه رو است میآید پی من
|
نخواهم من برای روی سختش
|
|
حدیث عاشقان را فاش کردن
|
ینادی الورد یا اصحاب مدین
|
|
الا فافرح بنا من کان یحزن
|
فان الارض اخضرت بنور
|
|
و قال الله للعاری تزین
|
و عاد الهاربون الی حیاه
|
|
و دیوان النشور غدا مدون
|
بامر الله ماتوا ثم جاا
|
|
و ابلاهم زمانا ثم احسن
|
و شمس الله طالعه به فضل
|
|
و برهان صنایعه مبرهن
|
و صبغنا النبات بغیر صبغ
|
|
نقدر حجمها من غیر ملبن
|
جنان فی جنان فی جنان
|
|
الا یا حایرا فیها توطن
|
و هیجنا النفوس الی المعالی
|
|
فذا نال الوصال و ذا تفرعن
|
الا فاسکت و کلمهم به صمت
|
|
فان الصمت للاسرار ابین
|