اگر امروز دلدارم درآید همچو دی خندان
|
|
فلک اندر سجود آید نهد سر از بن دندان
|
الا یا صاح لا تعجل بقتلی قد دنا المقتل
|
|
ترفق ساعه و اسال وصل من باد بالهجران
|
بگفتم ای دل خندان چرا دل کردهای سندان
|
|
ببین این اشک بیپایان طوافی کن بر این طوفان
|
عذیری منک یا مولا فان الهم استولی
|
|
و انت بالوفا اولی فلا تشمت بی الشیطان
|
مرا گوید چه غم دارد دل آواره چه کم دارم
|
|
نه بیمارم نه غمخوارم مرا نگرفت غم چندان
|
الا یا متلفی زرنی لتحیینی و تنشرنی
|
|
قد استولیت فانصرنی فان الفضل بالاحسان
|
مکن جانا مکن جانا که هم خوبی و هم دانا
|
|
کرم منسوخ شد مانا نشد منسوخ ای سلطان
|
و ما ذنبی سوی انی عدیم الصبر فی فنی
|
|
فلا تعرض بذا عنی وجد بالعفو و الغفران
|
عجب گردد دل و رایش ز بیباکی ببخشایش
|
|
خدایا مهر افزایش محالی را بساز امکان
|
اتیناکم اتیناکم فاحیونا بلقیاکم
|
|
و سقونا به سقیاکم خذوا بالجود یا اخوان
|
شفیعی گر تو را گیرد که آن بیچاره میمیرد
|
|
دل تو پند نپذیرد پس این دردی است بیدرمان
|
دخلت النار سکرانا حسبت النار اوطانا
|
|
الفت النار احیانا فمن ذایألف النیران
|
چو بیند سوز من گوید که این زرق است یا برقی
|
|
چو بیند گریهام گوید که این اشک است یا باران
|
خلیلی قد دنا نقلی بلا قلب و لا عقل
|
|
و لا تعرض و لا تقل و لا تردینی بالنسیان
|
مرا گوید که درد ما به از قند است و از حلوا
|
|
تو را صرع است یا سودا کس از حلوا کند افغان
|
یقول خادع المعشر بلاء العشق کالسکر
|
|
و شوک الحب کالعبهر فما یبکیک یا فتان
|
ز رنجم گنجها داری ز خارم جفت گلزاری
|
|
چه مینالی به طراری منم سلطان طراران
|
جراحات الهوی تشفی کدورات الهوی تصفی
|
|
برودات الهوی تدفی و نیران الهوی ریحان
|
مگر خواهی که خامان را بیندازی ز راه ما
|
|
که میمویی و میگویی چنین مقلوب با ایشان
|
اذا استغنیت لا تبخل تصدق فی الهوی و انخل
|
|
فبیس البخل فی المأکل و نعم الجود فی الانسان
|
چو در بزم طرب باشی بخیلی کم کن ای ناشی
|
|
مبادا یار ز اوباشی کند با تو همین دستان
|
الا یا ساقیا اوفر و لا تمنن لتستکثر
|
|
ادر کاستنا و اسکر فان العیش للسکران
|
چو خوردی صرف خوش بو را بده یاران میجو را
|
|
رها کن حرص بدخو را مخور می جز در این میدان
|
فلا تسق بکاسات صغار بل بطاسات
|
|
و امددنا بحرات عظام یا عظیم الشأن
|
بهل جام عصیرانه که آوردی ز میخانه
|
|
سبو را ساز پیمانه که بیگه آمدیم ای جان
|
سقانا ربنا کاسا مراعاه و ایناسا
|
|
فنعم الکاس مقیاسا و بیس الهم کالسرحان
|
بیار آن جام خوش دم را که گردن میزند غم را
|
|
بیار آن یار محرم را که خاک او است صد خاقان
|
اذا ما شیت ابقائی فکن یا عشق سقائی
|
|
و مل بالفقر تلقائی و انت الدین و الدیان
|
میی کز روح میخیزد به جام فقر میریزد
|
|
حیات خلد انگیزد چو ذات عشق بیپایان
|
الا یا ساقی السکری انل کاساتنا تتری
|
|
تسلی القلب بالبشری تصفینا عن الشنن
|
دغل بگذار ای ساقی بکن این جمله در باقی
|
|
که صاف صاف راواقی مثال باده خم دان
|
سنا برق لساقینا بکاسات تلاقینا
|
|
تضیء فی تراقینا بنور لاح کالفرقان
|
زهی آبی که صد آتش از او در دل زند شعله
|
|
یکی لون است و صد الوان شود بر روی از او تابان
|
فماء مشبه النار عزیز مثل دینار
|
|
فدیناه به قنطار بلا عد و لا میزان
|
شرابی چون زر سوری ولی نوری نه انگوری
|
|
برد از دیدهها کوری بپراند سوی کیوان
|
اذا افناک سقیاها و زاد الشرب طغواها
|
|
فایاکم و ایاها و خلوا دهشته الحیران
|
چو کرد آن می دگر سانش نمود آن جوش و برهانش
|
|
اناالحق بجهد از جانش زهی فر و زهی برهان
|