| نعیم تو نه از آن است که سیر گردد جان | مرا به خوان تو باید هزار حلق و دهان | |
| بیا که آب حیاتی و بنده مستسقی | نه بنده راست ملالت نه لطف راست کران | |
| بیا که بحر معلق تویی و من ماهی | میان بحرم و این بحر را کی دید میان | |
| ز بحر توست یکی قطره آب خاک آلود | که جان شده‌ست به پیش جماعتی بی‌جان | |
| بیا بیا که تویی آفتاب و من ذره | به پیش شعله رویت چو ذره چرخ زنان |