چهار شعر بگفتم بگفت نی به از این
|
|
بلی ولیک بده اولا شراب گزین
|
بده به خمس مبارک مرا ششم جامی
|
|
بگو بگیر و درآشام خمس با خمسین
|
غزال خویش به من ده غزل ز من بستان
|
|
نمای چهره شعریت و شعر تازه ببین
|
خمار شعر نگویم خمار من بشکن
|
|
بدان میی که نگنجد در آسمان و زمین
|
ستیزه روی مرا لطف و دلبری تو کرد
|
|
وگر نه سخت ادبناک بودم و مسکین
|
هزارساله ادب را به یک قدح ببری
|
|
خمار عشق تو نگذاشت دیده شرمین
|
ز سایه تو جهان پر ز لیلی و مجنون
|
|
هزار ویسه بسازد هزار گون رامین
|
وگر نه سایه نمودی جمال وحدت تو
|
|
در این جهان نه قران هست آمدی نه قرین
|
تو آفتابی و جز تو چو سایه تابع توست
|
|
گهی رود به شمال و گهی دود به یمین
|
گهی محیط جهان و گهی به کل فانی
|
|
به دست توست مسخر چو مهره تکوین
|
جمال و حسن تو ساکن چو عشق ما پیچان
|
|
جبین هجر تو بیچین چو سفره ما پرچین
|
سکون حسن عجبتر که بیقراری ما
|
|
و باز از این دو عجبتر چو سر کنی ز کمین
|