ای ببرده دل تو قصد جان مکن
|
|
و آنچ من کردم تو جانا آن مکن
|
بنگر اندر درد من گر صاف نیست
|
|
درد خود مفرستم و درمان مکن
|
داد ایمان داد زلف کافرت
|
|
یک سر مویی ز کفر ایمان مکن
|
عادت خوبان جفا باشد جفا
|
|
هم بر آن عادت بر او احسان مکن
|
گر چه دل بر مرگ خود بنهادهایم
|
|
در جفا آهستهتر چندان مکن
|
عیش ما را مرگ باشد پرده دار
|
|
پرده پوش و مرگ را خندان مکن
|
ای زلیخا فتنه عشق از تو است
|
|
یوسفی را هرزه در زندان مکن
|
چون سر رندان نداری وقت عیش
|
|
وعدهها اندر سر رندان مکن
|
نور چشم عاشقان آخر تویی
|
|
عیشها بر کوری ایشان مکن
|
نقدکی را از یکی مفلس مبر
|
|
از حریصی نقد او در کان مکن
|
شب روان را همچو استاره مسوز
|
|
راه خود را پر ز رهبانان مکن
|
شمس تبریزی یکی رویی نمای
|
|
تا ابد تو روی با جانان مکن
|