ای دلارام من و ای دل شکن
|
|
وی کشیده خویش بیجرمی ز من
|
از نظر رفتی ز دل بیرون نهای
|
|
ز آنک تو شمعی و جان و دل لگن
|
جان من جان تو جانت جان من
|
|
هیچ کس دیدهست یک جان در دو تن
|
زندگیام وصل تو مرگم فراق
|
|
بینظیرم کردهای اندر دو فن
|
بس بجستم آب حیوان خضر گفت
|
|
بیوصالش جان نیابی جان مکن
|
غم نیارد گرد غمگین تو گشت
|
|
ور بگردد بایدش گردن زدن
|
جانها زان گرد تو گرددهمی
|
|
جان ادیم و تو سهیل اندر یمن
|
بهر تو گفتهست منصور حلاج
|
|
یا صغیر السن یا رطب البدن
|
شیر مست شهد تو گشت و بگفت
|
|
یا قریب العهد من شرب اللبن
|
پیش مستان تو غم را راه نیست
|
|
فکرت و غم هست کار بوالحسن
|
هر کی در چاه طبیعت مانده است
|
|
چارهاش نبود ز فکر چون رسن
|
چونک برپرید کاسد گشت حبل
|
|
چون یقینی یافت کاسد گشت ظن
|
همزبان بیزبانان شو دلا
|
|
تا به گفت و گو نباشی مرتهن
|