| ای ز هجران تو مردن طرب و راحت من | مرگ بر من شده بی‌تو مثل شهد و لبن | |
| می طپد ماهی بی‌آب بر آن ریگ خشن | تا جدا گردد آن جان نزارش ز بدن | |
| آب تلخی شده بر جانوران آب حیات | شکر خشک بر ایشان بتر از گور و کفن | |
| نیست بازی کشش جزو به اصل کل خویش | چند پیغامبر بگریست پی حب وطن | |
| کودکی کو نشناسد وطن و مولد خویش | دایه خواهد چه ستنبول مر او را چه یمن | |
| شد چراگاه ستاره سوی مرعای فلک | حیوان خاک پرستد مثل سرو و سمن | |
| من از این ناله اگر چه که دهان می بندم | نتوان در شکم آب فروبست دهن | |
| نفس چغز ز آب است نه از باد هوا | بحریان را هله این باشد معهوده و فن | |
| عارفانی که نهانند در آن قلزم نور | دمشان جمله ز نوری است ظلامات شکن | |
| قلم و لوح چو این جا برسیدیم شکست | شکند کوه چو آگه شود از رب منن |