| به خدا گل ز تو آموخت شکر خندیدن | به خدا که ز تو آموخت کمر بندیدن | |
| به خدا چرخ همان دید که من دیدستم | ور نه دیدی ز چه بودیش به سر گردیدن | |
| گفتم ای نی تو چنین زار چرا می نالی | گفت خوردم دم او شرط بود نالیدن | |
| گفتم ای ماه نو این جمله گداز تو ز چیست | گفت کاهش دهدم فایده بالیدن | |
| فایده زفت شدن در کمی و کاستن است | از پی خرج بود مکسبه‌ها ورزیدن | |
| پر پروانه پی درک تف شمع بود | چونک آن یافت نخواهد پر و دریازیدن | |
| در فنا جلوه شود فایده هستی‌ها | پس نباید ز بلا گریه و درچغزیدن | |
| پس خمش باش همی‌خور ز کمان‌هاش خدنگ | چون هنر در کمیت خواهد افزاییدن |