همه خوردند و بخفتند و تهی گشت وطن
|
|
وقت آن شد که درآییم خرامان به چمن
|
همه خوردند و برفتند بقای ما باد
|
|
که دل و جان زمانیم و سپهدار زمن
|
چو تویی آب حیاتی کی نماند باقی
|
|
چو تو باشی بت زیبا همه گردند شمن
|
کتب العشق علینا غمرات و محن
|
|
و قضی الحجب علینا فتنا بعد فتن
|
فرج آمد برهیدیم ز تشویش جهان
|
|
بپرد جان مجرد به گلستان منن
|
ناقتی نخ هنا فهو مناخ حسن
|
|
فیه ماء و سخاء و رخاء و عطن
|
یرزقون فرحین بخوریم آن می و نقل
|
|
مقعد صدق چو شد منزل عشاق سکن
|
دامن سیب کشانیم سوی شفتالو
|
|
ببریم از گل تر چند سخن سوی سمن
|
چو مرا می بدهی هیچ مجو شرط ادب
|
|
مست را حد نزند شرع مرا نیز مزن
|
ادب و بیادبی نیست به دستم چه کنم
|
|
چو شتر می کشدم مست شتربان به رسن
|
بلبل از عشق ز گل بوسه طمع کرد و بگفت
|
|
بشکن شاخ نبات و دل ما را مشکن
|
گفت گل راز من اندرخور طفلان نبود
|
|
بچه را ابجد و هوز به و حطی کلمن
|
گفت گر می ندهی بوسه بده باده عشق
|
|
گفت این هم ندهم باش حزین جفت حزن
|
گفت من نیز تو را بر دف و بربط بزنم
|
|
تنن تن تننن تن تننن تن تننن
|
گفت شب طشت مزن که همه بیدار شوند
|
|
که مگر ماه گرفتهست مجو شور و فتن
|
طشت اگر من نزنم فتنه چو نه ماهه شدهست
|
|
فتنهها زاید ناچار شب آبستن
|
برگ می لرزد بر شاخ و دلم می لرزد
|
|
لرزه برگ ز باد و دلم از خوب ختن
|
تاب رخسار گل و لاله خبر می دهدم
|
|
که چراغی است نهان گشته در این زیر لگن
|
جهد کن تا لگن جهل ز دل برداری
|
|
تا که از مشرق جان صبح برآید روشن
|
شمس تبریز طلوعی کن از مشرق روح
|
|
که چو خورشید تو جانی و جهان جمله بدن
|