جنتی کرد جهان را ز شکر خندیدن
|
|
آنک آموخت مرا همچو شرر خندیدن
|
گر چه من خود ز عدم دلخوش و خندان زادم
|
|
عشق آموخت مرا شکل دگر خندیدن
|
بی جگر داد مرا شه دل چون خورشیدی
|
|
تا نمایم همه را بیز جگر خندیدن
|
به صدف مانم خندم چو مرا درشکنند
|
|
کار خامان بود از فتح و ظفر خندیدن
|
یک شب آمد به وثاق من و آموخت مرا
|
|
جان هر صبح و سحر همچو سحر خندیدن
|
گر ترش روی چو ابرم ز درون خندانم
|
|
عادت برق بود وقت مطر خندیدن
|
چون به کوره گذری خوش به زر سرخ نگر
|
|
تا در آتش تو ببینی ز حجر خندیدن
|
زر در آتش چو بخندید تو را می گوید
|
|
گر نه قلبی بنما وقت ضرر خندیدن
|
گر تو میر اجلی از اجل آموز کنون
|
|
بر شه عاریت و تاج و کمر خندیدن
|
ور تو عیسی صفتی خواجه درآموز از او
|
|
بر غم شهوت و بر ماده و نر خندیدن
|
ور دمی مدرسه احمد امی دیدی
|
|
رو حلالستت بر فضل و هنر خندیدن
|
ای منجم اگرت شق قمر باور شد
|
|
بایدت بر خود و بر شمس و قمر خندیدن
|
همچو غنچه تو نهان خند و مکن همچو نبات
|
|
وقت اشکوفه به بالای شجر خندیدن
|