صنما بیار باده بنشان خمار مستان
|
|
که ببرد عشق رویت همگی قرار مستان
|
می کهنه را کشان کن به صبوح گلستان کن
|
|
که به جوش اندرآمد فلک از عقار مستان
|
بده آن قرار جان را گل و لاله زار جان را
|
|
ز نبات و قند پر کن دهن و کنار مستان
|
قدحی به دست برنه به کف شکرلبان ده
|
|
بنشان به آب رحمت به کرم غبار مستان
|
صنما به چشم مستت دل و جان غلام دستت
|
|
به می خوشی که هستت ببر اختیار مستان
|
چو شراب لاله رنگت به دماغها برآید
|
|
گل سرخ شرم دارد ز رخ و عذار مستان
|
چو جناح و قلب مجلس ز شراب یافت مونس
|
|
ببرد گلوی غم را سر ذوالفقار مستان
|
صنما تو روز مایی غم و غصه سوز مایی
|
|
ز تو است ای معلا همه کار و بار مستان
|
بکشان تو گوش شیران چو شتر قطارشان کن
|
|
که تو شیرگیر حقی به کفت مهار مستان
|
ز عقیق جام داری نمکی تمام داری
|
|
چه غریب دام داری جهت شکار مستان
|
سخنی بماند جانی که تو بیبیان بدانی
|
|
که تو رشک ساقیانی سر و افتخار مستان
|