عیشهاتان نوش بادا هر زمان ای عاشقان
|
|
وز شما کان شکر باد این جهان ای عاشقان
|
نوش و جوش عاشقان تا عرش و تا کرسی رسید
|
|
برگذشت از عرش و فرش این کاروان ای عاشقان
|
از لب دریا چه گویم لب ندارد بحر جان
|
|
برفزودهست از مکان و لامکان ای عاشقان
|
ما مثال موجها اندر قیام و در سجود
|
|
تا بدید آید نشان از بینشان ای عاشقان
|
گر کسی پرسد کیانید ای سراندازان شما
|
|
هین بگوییدش که جان جان جان ای عاشقان
|
گر کسی غواص نبود بحر جان بخشنده است
|
|
کو همیبخشد گهرها رایگان ای عاشقان
|
این چنین شد وان چنان شد خلق را در حقه کرد
|
|
بازرستیم از چنین و از چنان ای عاشقان
|
ما رمیت اذ رمیت از شکارستان غیب
|
|
می جهاند تیرهای بیکمان ای عاشقان
|
چون ز جست و جوی دل نومید گشتم آمدم
|
|
خفته دیدم دل ستان با دلستان ای عاشقان
|
گفتم ای دل خوش گزیدی دل بخندید و بگفت
|
|
گل ستاند گل ستان از گلستان ای عاشقان
|
زیر پای من گل است و زیر پاهاشان گل است
|
|
چون بکوبم پا میان منکران ای عاشقان
|
خرما آن دم که از مستی جانان جان ما
|
|
می نداند آسمان از ریسمان ای عاشقان
|
طرفه دریایی معلق آمد این دریای عشق
|
|
نی به زیر و نی به بالا نی میان ای عاشقان
|
تا بدید آمد شعاع شمس تبریزی ز شرق
|
|
جان مطلق شد زمین و آسمان ای عاشقان
|