رباعیات

این حوض که دل هلاک نظاره‌ی اوست		صد آیه‌ی فیض بیش درباره‌ی اوست
در دعوی اعجاز زبانیست بلیغ		آبی که زبانه کش ز فواره‌ی اوست

□

آن طبع که چون آینه‌ی پاکست زغش		از بس که به فعل بوالعجب دارد خوش
آب آمده از طبیعت خویش برون		در تحت بفوق می‌رود چون آتش

□

طراح که طرح این بنا ریخته است		انواع صنایع بهم آمیخته است
دهقانی باغ سحر پنداری از اوست		کز آب نهال‌ها برانگیخته است

□

این آب که شعله‌ی‌وش ز جا می‌خیزد		وز میل به ذیل باد می‌آویزد
ماناست به اشگ محتشم کز تف دل		می‌جوشد و از درون برون می‌ریزد

□

این حوض که در دیده هر نکته رسی		از جام جهان نماسبق برده بسی
آیینه‌ی صد صورت گوناگونست		آیینه‌ی بدین گونه ندیدست کسی

□

المنة لله که از سعی جمیل		این منزل فیض‌بخش بی‌مثل و عدیل
شد ساخته همچو خانه‌ی ابراهیم		از تمشیت غلام شاه اسمعیل

□

ای بی تو چو هم دم به من خسته نموده		آیینه که بینم این تن غم فرسود
آمد به نظر خیالی اما آن نیز		چون نیک نمود جز خیال تو نبود

□

گردون که به امر کن فکان چاکرتست		فرمانده از آنست که فرمانبر توست
در سایه محال نیست خورشید که تو		خورشیدی و سایه‌ی خدا بر سر توست

□

آن فتنه که در سربلند افسرتوست		ریزنده خونها ز سر خنجر توست
در سرداری که عالمی را بکشی		قربان سرت شوم چها در سر توست

□

این بنده که ملک نظم پیوستش بود		تسخیر جهان مرتبه‌ی پستش بود
در دست نداشت غیر اشعار نفیس		در پای تو ریخت آنچه در دستش بود