| برآ بر بام و اکنون ماه نو بین | درآ در باغ و اکنون سیب می چین | |
| از آن سیبی که بشکافد در روم | رود بوی خوشش تا چین و ماچین | |
| برآ بر خرمن سیب و بکش پا | ز سیب لعل کن فرش و نهالین | |
| اگر سیبش لقب گویم وگر می | وگر نرگس وگر گلزار و نسرین | |
| یکی چیز است در وی چیست کان نیست | خدا پاینده دارش یا رب آمین | |
| بیا اکنون اگر افسانه خواهی | درآ در پیش من چون شمع بنشین | |
| همی‌ترسم که بگریزی ز گوشه | برآ بالا برون انداز نعلین | |
| به پهلویم نشین برچفس بر من | رها کن ناز و آن خوهای پیشین | |
| بیامیز اندکی ای کان رحمت | که تا گردد رخ زرد تو رنگین | |
| روا باشد وگر خود من نگویم | همیشه عشوه و وعده دروغین | |
| از این پاکی تو لیکن عاشقان را | پراکنده سخن‌ها هست آیین | |
| زهی اوصاف شمس الدین تبریز | زهی کر و فر و امکان و تمکین |