| هر شب که بود قاعده سفره نهادن | ما را ز خیال تو بود روزه گشادن | |
| ای لطف تو را قاعده بر روزه گشایان | مانند مسیحا ز فلک مایده دادن | |
| چون قوت دل از مطبخ سودای تو باشد | باید به میان رفتن و در لوت فتادن | |
| ما را هم از آن آتش دل آب حیات است | بر آتش دل شاد بسوزیم چو لادن | |
| کار حیوان است نه کار دل و جان است | در خاک بپوسیدن و از خاک بزادن |