دل دل دل تو دل مرا مرنجان
|
|
چرا چرا چه معنی مرا کنی پریشان
|
بیا بیا و بازآ به صلح سوی خانه
|
|
مرو مرو ز پیشم کتف چنین مجنبان
|
تو صد شکرستانی ترش چه کردی ابرو
|
|
سبکتر از صبایی چرا شوی گران جان
|
منم کنون ز عشق رخ چو گلشن تو
|
|
فراز سرو و گلشن چو صد هزاردستان
|
بیا بیا دمم ده که دمدمه لطیفت
|
|
حیات دل فزاید مرا چو آب حیوان
|
بیار عشوه اینک بهای عشوه صد جان
|
|
هزار جان به ارزد زهی متاع ارزان
|
تو عقل عقل مایی چرا ز ما جدایی
|
|
سری که عقل از او شد نه گیج ماند و حیران
|
ستون این سرایی ز در برون چرایی
|
|
سرا که بیستون شد نه پست گشت ویران
|
تو ماه آسمانی و ما شبیم تاری
|
|
شبی که مه نباشد غلس بود فراوان
|
تو پادشاه شهری و ما کنار شهری
|
|
چو شهر ماند بیشه چه سر بود چه سامان
|
مها تویی سلیمان فراق و غم چو دیوان
|
|
چو دور شد سلیمان نه دست یافت شیطان
|
تویی به جای موسی و ما تو را عصایی
|
|
بجز به کف موسی عصا نیافت برهان
|
مسیح خوش دمی تو و ما ز گل چو مرغی
|
|
دمی بدم تو بر ما بر اوج بین تو جولان
|
تو نوح روزگاری و ما چو اهل کشتی
|
|
چو نوح رفت کشتی کجا رهد ز طوفان
|
تویی خلیل ای جان همه جهان پرآتش
|
|
که بیخلیل آتش نمیشود گلستان
|
تو نور مصطفایی و کعبه پربتان شد
|
|
هلا بیا برون کن بتان ز بیت رحمان
|
تو یوسف جمالی و چشم خلق بسته
|
|
نظر ز تو گشاید چو چشم پیر کنعان
|
تو گوهر صفایی و ما صدف به گردت
|
|
صدف چه قیمت آرد چو رفت گوهر کان
|
تو جان آفتابی که او است جان عالم
|
|
سزد گرت بگویم که جان جان کیهان
|
به غیب باشد ایمان تو غیب را عیانی
|
|
که عین عین عینی و اصل اصل ایمان
|
خمش که تا قیامت اگر دهی علامت
|
|
جوی نموده باشی به ما ز گنج پنهان
|