دروازه هستی را جز ذوق مدان ای جان
|
|
این نکته شیرین را در جان بنشان ای جان
|
زیرا عرض و جوهر از ذوق برآرد سر
|
|
ذوق پدر و مادر کردت مهمان ای جان
|
هر جا که بود ذوقی ز آسیب دو جفت آید
|
|
زان یک شدن دو تن ذوق است نشان ای جان
|
هر حس به محسوسی جفت است یکی گشته
|
|
هر عقلی به معقولی جفت و نگران ای جان
|
گر جفت شوی ای حس با آنک حست کرد او
|
|
وز غیر بپرهیزی باشی سلطان ای جان
|
ذوقی که ز خلق آید زو هستی تن زاید
|
|
ذوقی که ز حق آید زاید دل و جان ای جان
|
کو چشم که تا بیند هر گوشه تتق بسته
|
|
هر ذره بپیوسته با جفت نهان ای جان
|
آمیخته با شاهد هم عاشق و هم زاهد
|
|
وز ذوق نمیگنجد در کون و مکان ای جان
|
پنهان ز همه عالم گرمابه زده هر دم
|
|
هم پیر خردپیشه هم جان جوان ای جان
|
پنهان مکن ای رستم پنهان تو را جستم
|
|
احوال تو دانستم تو عشوه مخوان ای جان
|
گر روی ترش داری دانیم که طراری
|
|
ز احداث همیترسی وز مکر عوان ای جان
|
در کنج عزبخانه حوری چو دردانه
|
|
دور از لب بیگانه خفتهست ستان ای جان
|
صد عشق همیبازد صد شیوه همیسازد
|
|
آن لحظه که می یازد بوسه بستان ای جان
|
بر ظاهر دریا کی بینی خورش ماهی
|
|
کان آب تتق آمد بر عیش کنان ای جان
|
چندان حیوان آن سو می خاید و می زاید
|
|
چون گرگ گرو برده پنهان ز شبان ای جان
|
خنبک زده هر ذره بر معجب بیبهره
|
|
کب حیوان را کی داند حیوان ای جان
|
اندر دل هر ذره تابان شده خورشیدی
|
|
در باطن هر قطره صد جوی روان ای جان
|
خاموش که آن لقمه هر بسته دهان خاید
|
|
تا لقمه نیندازی بربند دهان ای جان
|