چندان بگردم گرد دل کز گردش بسیار من
|
|
نی تن کشاند بار من نی جان کند پیکار من
|
چندان طواف کان کنم چندان مصاف جان کنم
|
|
تا بگسلد یک بارگی هم پود من هم تار من
|
گر تو لجوجی سخت سر من هم لجوجم ای پسر
|
|
سر می نهد هر شیر نر در صبر پاافشار من
|
تن چون نگردد گرد جان با مشعل چون آسمان
|
|
ای نقطه خوبی و کش در جان چون پرگار من
|
تا آب باشد پیشوا گردن بود این آسیا
|
|
تو بیخبر گویی که بس که آرد شد خروار من
|
او فارغ است از کار تو وز گندم و خروار تو
|
|
تا آب هست او می طپد چون چرخ در اسرار من
|
غلبیرم اندر دست او در دست می گرداندم
|
|
غلبیر کردن کار او غلبیر بودن کار من
|
نی صدق ماند و نی ریا نی آب ماند و نی گیا
|
|
وانگه بگفتم هین بیا ای یار گل رخسار من
|
ای جان جان مست من ای جسته دوش از دست من
|
|
مشکن ببین اشکست من خیز ای سپه سالار من
|
ای جان خوش رفتار من می پیچ پیش یار من
|
|
تا گویدت دلدار من ای جان و ای جاندار من
|
مثل کلابهست این تنم حق می تند چون تن زنم
|
|
تا چه گولم می کند او زین کلابه و تار من
|
پنهان بود تار و کشش پیدا کلابه و گردشش
|
|
گوید کلابه کی بود بیجذبه این پیکار من
|
تن چون عصابه جان چو سر کان هست پیچان گرد سر
|
|
هر پیچ بر پیچ دگر توتوست چون دستار من
|
ای شمس تبریزی طری گاهی عصابه گه سری
|
|
ترسم که تو پیچی کنی در مغلطه دیدار من
|