اه چه بیرنگ و بینشان که منم
|
|
کی ببینم مرا چنان که منم
|
گفتی اسرار در میان آور
|
|
کو میان اندر این میان که منم
|
کی شود این روان من ساکن
|
|
این چنین ساکن روان که منم
|
بحر من غرقه گشت هم در خویش
|
|
بوالعجب بحر بیکران که منم
|
این جهان و آن جهان مرا مطلب
|
|
کاین دو گم شد در آن جهان که منم
|
فارغ از سودم و زیان چو عدم
|
|
طرفه بیسود و بیزیان که منم
|
گفتم ای جان تو عین مایی گفت
|
|
عین چه بود در این عیان که منم
|
گفتم آنی بگفتهای خموش
|
|
در زبان نامدهست آن که منم
|
گفتم اندر زبان چو درنامد
|
|
اینت گویای بیزبان که منم
|
می شدم در فنا چو مه بیپا
|
|
اینت بیپای پادوان که منم
|
بانگ آمد چه می دوی بنگر
|
|
در چنین ظاهر نهان که منم
|
شمس تبریز را چو دیدم من
|
|
نادره بحر و گنج و کان که منم
|