ببسته است پری نهانیی پایم
|
|
ز بند اوست که من در میان غوغایم
|
ز کوه قافم من که غریب اطرافم
|
|
به صورتم چو کبوتر به خلق عنقایم
|
کبوترم چو شود صید چنگ باز اجل
|
|
از آن سپس پر عنقای روح بگشایم
|
ز آفتاب خرد گر چه پشت من گرم است
|
|
برای سایه نشینان چو خیمه برپایم
|
چو ابن وقت بود دامن پدر گیرد
|
|
چه صوفیم که به سودای دی و فردایم
|
مرا چو پرده درآویختی بر این درگاه
|
|
هم از برای برآویختن نمیشایم
|
ز لطف توست که از جغدیم برآوردی
|
|
چو طوطیان ز کف تو شکر همیخایم
|
اگر ز جود کف تو به بحر راه برم
|
|
تمام گوهر هستی خویش بنمایم
|
شکار درک نیم من ورای ادارکم
|
|
به پای وهم نیم من درازپهنایم
|
سخن به جای بمان خویش بین کجایی تو
|
|
مرا بجوی همان جا که من همان جایم
|