خوشی خوشی تو ولی من هزار چندانم
|
|
به خواب دوش که را دیدهام نمیدانم
|
ز خوشدلی و طرب در جهان نمیگنجم
|
|
ولی ز چشم جهان همچو روح پنهانم
|
درخت اگر نبدی پا به گل مرا جستی
|
|
کز این شکوفه و گل حسرت گلستانم
|
همیشه دامن شادی کشیدمی سوی خویش
|
|
کشد کنون کف شادی به خویش دامانم
|
ز بامداد کسی غلملیج می کندم
|
|
گزاف نیست که من ناشتاب خندانم
|
ترانهها ز من آموزد این نفس زهره
|
|
هزار زهره غلام دماغ سکرانم
|
شکرلبی لب ما را به گاه شیرین کرد
|
|
که غرقه گشت شکر اندر آب دندانم
|
صلا که قامت چون سرو او صلا درداد
|
|
که من نماز شما را لطیف ارکانم
|
صلا که فاتحه قفلهای بسته منم
|
|
بدان چو فاتحه تان در نماز می خوانم
|
به دار ملک ملاحت لبش چو غماز است
|
|
که بنگرید نصیب مرا که دربانم
|
چنانک پیش جنونم عقول حیرانند
|
|
من از فسردگی این عقول حیرانم
|
فسرده ماند یخی که به زیر سایه بود
|
|
ندید شعشعه آفتاب رخشانم
|
تبسم خوش خورشید هر یخی که بدید
|
|
سبال مالد و گوید که آب حیوانم
|
بیار ناطق کلی بگو تو باقی را
|
|
ز گفتنم برهان من خموش برهانم
|