چه روز باشد کاین جسم و رسم بنوردیم
|
|
میان مجلس جان حلقه حلقه می گردیم
|
همیخوریم می جان به حضرت سلطان
|
|
چنانک بیلب و ساغر نخست می خوردیم
|
خراب و مست به ساقی جان همیگوییم
|
|
برآر دست که ما دستها برآوردیم
|
بیار نقل که ما نقل کردهایم این سو
|
|
بیار باده احمر که زار و رخ زردیم
|
بکن سلام که تسلیم ابتلای توییم
|
|
بپرس گرم که افسرده دم سردیم
|
جوابمان دهد آن ساقیم که نوش خورید
|
|
که ما به نورفشانی چو مه جوامردیم
|
تو ملک کدکن وهب لی بگو سلیمان وار
|
|
که ما به منع عطا مور را نیازردیم
|
ز هجر و فرقت ما درد و غم بسی دیدیم
|
|
درآی در بر ما ما دوای هر دردیم
|
دل آر خسته به خار جفا و گل بستان
|
|
چه تحفه آری ماورد را که ما وردیم
|
اگر ز مونس و جفتان خود جدا ماندی
|
|
بیا که در کرم و حسن لطف ما فردیم
|
اگر تو کار نکردی و مفلسی از خیر
|
|
بیا که کار چو تو صد هزار ما کردیم
|
بیار اشک چو مشتاق و گرد را بنشان
|
|
که روی ماه نبینیم تا در این گردیم
|
خمش گزاف مینداز مهره اندر طاس
|
|
به ما گذار که ما اوستاد این نردیم
|