بدار دست ز ریشم که بادهای خوردم
|
|
ز بیخودی سر و ریش و سبال گم کردم
|
ز پیشگاه و ز درگاه نیستم آگاه
|
|
به پیشگاه خرابات روی آوردم
|
خرد که گرد برآورد از تک دریا
|
|
هزار سال دود درنیابد او گردم
|
فراختر ز فلک گشت سینه تنگم
|
|
لطیفتر ز قمر گشت چهره زردم
|
دکان جمله طبیبان خراب خواهم کرد
|
|
که من سعادت بیمار و داروی دردم
|
شرابخانه عالم شدهست سینه من
|
|
هزار رحمت بر سینه جوامردم
|
هزار حمد و ثنا مر خدای عالم را
|
|
که دنگ عشقم و از ننگ خویشتن فردم
|
چو خاک شاه شدم ارغوان ز من رویید
|
|
چو مات شاه شدم جمله لعب را بردم
|
چو دانهای که بمیرد هزار خوشه شود
|
|
شدم به فضل خدا صد هزار چون مردم
|
منم بهشت خدا لیک نام من عشق است
|
|
که از فشار رهد هر دلی کش افشردم
|
رهد ز تیر فلک وز سنان مریخش
|
|
هر آن مرید که او را به عشق پروردم
|
چو آفتاب سعادت رسید سوی حمل
|
|
دو صد تموز بجوشید از دی سردم
|
خموش باش که گر نی ز خوف فتنه بدی
|
|
هزار پرده دریدی زبان من هر دم
|